قسمت دوازدهم

موقع شام بود که مادر ما را صدا زد که به طبقه ی پایین برویم . همگی با هم از اتاقم خارج شدیم و به طبقه ی پایین رفتیم .

مادر دیس برنج را به دستم داد و گفت :

کمک میکنی ؟

لبخندی زدم و گفتم : با کمال میل .

بقیه ی دختر ها هم به آشپزخانه رفتند و هر کدام یکی از وسایل شام را آوردند .

میز را با کمک هم چیدیم . باز هم همان تقسیم بندی سنی شده بود . بزرگترها یک طرف میز نشسته بودند و جوانها یکطرف . دختر ها یکطرف و پسرها یکطرف . فقط سیما رفته بود و کنار داداشش شهراد نشسته بود .

با حرکت ابرو به او فهماندم که جایش را عوض کند . او هم اول نگاهی به من و سپس به شهراد انداخت و از جایش بلند شد و آمد کنار من نشست .

شهراد در حالی که دست به سینه میزد به پشتی صندلی تکیه داد و لبخندی معنی دار به رویم زد .

دیگر نگاهش نکردم و شروع کردم به شام خوردن .

داشتم فکر میکردم که چطوری باید نقشه مان را عملی کنیم که مادر گفت :

دخترا . شما چرا شام نمیخورید ؟

به خودم آمدم و نگاهی به بچه ها انداختم و دیدم که هممون خیلی تابلو کردیم .

ناگهان صدای خنده ی مهران بلند شد . سپس گفت : زیاد فکر نکنین . نمیتونین چیزی پیدا کنین . دایی علی پرسید :

مگه چیزی پیش اومده .

همه ی ما دختر ها شروع کردیم به خندیدن . پسر ها با حرکات چشم و ابرو سعی میکردند دایی را از ادامه ی حرفش بازدارند .

دایی بیچاره هم مونده بود که ما برای چی داریم میخندیم .

در حالی که میخندیدم گفتم :

ثابت شد ؟

مهران با دستپاچگی گفت :

این اصلا ربطی به اون نداره .

دوباره دایی علی پرسید :

به چی ربطی نداره ؟ چی شده ؟

دوباره صدای خنده مان در فضای خانه پیچید .

مهدی گفت :

دایی بیخیال دیگه بسه . داری ضایع میکنی ها !

دایی دوباره گفت :

چی رو ؟

خنده مان اینقدر زیاد شده بود که بقیه هم با اینکه از چیزی خبر نداشتند شروع کردن به خندیدن .

این وسط فقط مهدی و نیما بودند که سعی میکردند درستش کنند . و الا بقیه سکوت کرده بودند و سعی میکردند نشان دهند که برایشان مهم نیست و کاملا آرام هستند .

بعد از اینکه شامم تمام شد بلند شدم و بشقابم را هم برداشتم و به آشپزخانه رفتم . ظرفم را شستم و داشتم از آشپزخانه خارج میشدم که سیما به آشپزخانه آمد .

خنده ای کرد و گفت : چقدر ضایشون کردیم . دم هممون گرم . با اینکه مثل اون نقشه ای که ریخته بودیم نشد ولی باز هم خوب بود .

با خنده گفتم :

خدا پدر و مادر این دایی رو بیامرزه . نجاتمون داد .

داشتیم با هم صحبت میکردیم که ، سه چهارتا از پسر ها بشقاب به دست وارد آشپزخانه شدند .

سلام بلند بالایی کردم که روهام گفت :

اون کار دایی کاملا اتفاقی بود . زیاد به خودتون نگیرین .

سیما گفت : اتفاق یکباره . نه صد بار .

روهام با ادا گفت :

تو شمردی ؟

سیما خنده از روی لبانش محو شد و گفت :

نه . نیازی نبود .

روهام دوباره گفت :

خوب میشمردی . به افتخارتون اضافه میشد .

گفتم :

ایندفعه نشد . ولی ایشاالله دفعه ی بعدی ، حتما .

سعید گفت :

فکر نکنم دوباره این اتفاق تکرار بشه .

گفتم :

امیدوارم .

میز را پسر ها جمع کردند و ما دختر ها هم نصف ظرف ها میشستیم و نصف دیگر داخل بشقاب ها را خالی می کردند .